sonbaharın ilk rüzgarı esen . benim duygularımın ise sayısını unuttuğum savruluşu bu. gittikçe azalıyor ya da sahteleşiyorlar sanki .insanlardan midem bulanıyor artık . ne kadar çok maskesi var hepsinin . ne kadar basitleşmiş her şey . ama olan her şeye rağmen kıyımda köşemde kalan umutlarım var benim . bir kahramanım var bir yerlerde . ve ben oyuncağını bekleyen minik bir kız gibi gözlerim yolda bekliyorum . her rüzgarda gelip elimi tutmasını ümit ediyorum . bu yüzdendir belki de rüzgara olan hayranlığım . daha da üşümek için rüzgarın kollarına atılışım . rüzgar artık kalbimin çatlaklarına ulaştı . peki artık saklandığın yerden çıkma zamanı gelmedi mi ?
Geldi :)
YanıtlaSilbencede ama ...:)
YanıtlaSilgone with the sin diye bir şey varmış
YanıtlaSilevet biliyorum bende olduğunu
YanıtlaSil