Kabuk bağlamış kalbime dizme mayınlarını
Düzme mayınlarını
Artık nefesin kıbleden farksız
Karabasan gibi nefesimi kesen
Ve deprem öncesi ölüm sessizliğini anımsatan
Tenin lavlarla kaplı bir arazi
Dokunduğu yeri küle çeviren
Yüzüne bakamıyorum artık
Ne o hayat veren
Ne de canımı acıtan...
Hiçbir sen yok
Taktığın o maske..
En uzak mevsim mesafesindesin artık bana
Şimdi seni bu sınırdan geçirebilecek
Hiçbir rüzgâr yok
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder